Mając na względzie opowieści krążące wokół tego ciasta, ma ono przynajmniej dwa zastosowania – można nim zdobyć czyjeś serce (wersja, w której perski książę na skutek spożycia ciasta odwzajemnia uczucie zakochanej w nim kobiety) lub może ono służyć jako forma pocieszenia (wersja, w której kobieta sama zjada całe ciasto). Pomijając genezę powstania ciasta, chce się je piec dla samej nazwy. No i te wszystkie afrodyzjaki – pistacje, szafran, kardamon, miód, woda różana… Dzięki nim receptura brzmi niczym magiczne zaklęcie.
W zależności od przepisu w cieście uwzględnia się dodatkowo mieloną gałkę muszkatołową, cynamon, sok z pomarańczy, a mąka często w całości zastępowana jest mielonymi migdałami. Żeby ciasto nie było zbyt ciężkie uwzględniłam mąkę, ale nietypową – gruboziarnistą ryżową semolinę przygotowaną specjalnie na potrzeby tego wypieku (*).
Oryginalnie przepis zawiera również jajka. By uczynić go roślinnym, zastąpiłam jajka ciecierzycą wraz z aquafabą (**). I jeszcze uwaga na temat cukru. – Aby szafran mógł „zaistnieć” zdecydowanie lepsze byłoby użycie zwykłego białego cukru, jasnego trzcinowego lub kokosowego… Ale miałam tylko ciemne muscovago. To przez niego ciasto straciło na subtelności, ale też zyskało więcej aromatu. A teraz czas na czary…
[nfacts title=”PERSKIE CIASTO MIŁOSNE” serving=”1 porcja (ok. 75 g)” kj=”1056″ kcal=”252″ protein=”5,1″ fat=”15,1″ carbohydrate=”31,1″ sugar=”14,0″ fiber=”3,4″ alignment=”right”]
Składniki na 8 porcji:
– 80 g migdałów (2/3 szkl.)
– 30 g orzechów pistacjowych (1 garść) (***)
– 100 g semoliny ryżowej (2/3 szkl.) (*)
– 100 g cukru muscovado (1/2 szkl.) (****)
– 50 g ciecierzycy (po ugotowaniu ok. 125 g)
wraz z wodą pozostałą z gotowania
(ok. 70-80 ml aquafaby) (**)
– 75 ml mleka kokosowego (1/3 szk.)
– 20 g oleju kokosowego (1 czubata łyżka)
– 25 ml soku z cytryny (z 1/2 średniej)
– 1 łyżka startej skórki z cytryny
– 1 łyżka wody różanej
– 3-4 owoce kardamonu
– szczypta szafranu
– jadalne płatki róży (dla ozdoby)
Dodatkowo (do nasączenia ciasta):
– 25 ml soku z cytryny (z 1/2 średniej)
– 40 g miodu (2 łyżki)
– 2 łyżki wody
– 1 łyżka wody różanej
1. Nasiona kardamonu utrzeć z łyżką cukru w moździerzu.
2. Migdały zmielić. Orzechy pistacjowe posiekać.
3. Mleko kokosowe podgrzać wraz z olejem kokosowym i dodatkiem szafranu.
4. W misce wymieszać semolinę ryżową, zmielone migdały, połowę posiekanych pistacji, utarty kardamon, cukier oraz otartą skórkę z cytryny.
5. Ciecierzycę zmiksować wraz z aquafabą i sokiem z cytryny. Kontynuować dodając miksturę z mleka kokosowego, wodę różaną, a następnie mieszankę sypkich składników.
6. Ciasto przełożyć do formy wyłożonej papierem do pieczenia. Piec 45 minut w piekarniku nagrzanym do 180°C.
7. Po wyjęciu z piekarnika nadal ciepłe ciasto polać mieszanką przyrządzona z soku z cytryny, miodu i wody. Wierzch ozdobić pozostałymi pistacjami i płatkami róży.
Uwagi: (*) Semolina ryżowa to grubomielona mąka ryżowa. Aby ją przygotować należy ryż opłukać i namoczyć na noc. Po odcedzeniu wysuszyć w piekarniku nagrzanym do 100°C ustawionym na termoobieg, a następnie zmielić w młynku. Semolinę można przygotować z dowolnego ryżu, zarówno białego jak i brązowego. W przepisie użyłam mieszankę semoliny z 60 g ryżu brązowego i 40 g ryżu białego.
(**) Aquafaba to zagęszczony płyn pozostały z gotowania ciecierzycy wykorzystywany jako roślinny zamiennik białka jaja kurzego. Aby woda pozostała z gotowania 50 g ciecierzycy uzyskała odpowiednią konsystencję, należy ją zredukować do 70-80 ml (1/3 szkl.).
(***) W przepisie użyłam solonych orzechów pistacjowych. Przy takiej ilości, niewielki dodatek soli z orzechów, dodatkowo uwydatni słodycz ciasta. Mimo wszystko jeśli mamy taką możliwość, sugeruję użyć orzechów niesolonych. Szczyptę soli zawsze można dodać.
(****) Cukier muskovado ma nie tylko niezwykły aromat, ale dodatkowo ze względu na zawartą melasę jest dodatkowym źródłem składników mineralnych. Jeśli chcemy, by kolor cukru nie tłumił żółci szafranu, można użyć jasnego cukru trzcinowego lub kokosowego.